دفتر مردمداري مهستان
نخستین جنبش سیاسی دانشجویی در تاریخ ایران در سال 1332 رخ داد. خیزش دانشجویان علیه محاکمه رئیس دولت محبوبشان دکتر محمد مصدق بود. یورش نظامی رژیم به دانشگاه و سرکوب دانشجویان همراه با کشتن سه دانشجو برای آرام نشان دادن اوضاع در آستانه ورود رئیس جمهوری امریکا بود. در آن روزها تنها دو دانشگاه در تهران داشتیم، دانشگاه تهران و دانشسرای عالی، و دهها هزار دانشجو که به علت کودتای ۲۸ مرداد و سرنگونی و محاکمه رییس و بنیانگذار تنها دولت دموکراتیک ایران ناراضی شده بودند.
امروز ما صدها دانشگاه داریم و میلیون‌ها دانشجو، که در تمامی طول زندگی دانشجویی خود از دولتهای وقت ناراضی و حتی متنفر بوده و هستند. ما نمی‌دانیم که آیا حاکمیت نه چندان عاقل و بسیار منفور مردم از قدرت این نیروی عظیم ناراضی آگاهی واقع‌گرایانه دارد یا در میان پول‌های و ثروتهای غارت شده از کشور و دزدیده از ملت، مست شهوت قدرت، تصور میکند که می‌تواند این نیروی آرمیده را با تهدید و محرومیت و زندان تا ابد مهار کند.
جنبش دانشجویی ۱۸ تیر ۱۳۷۸ هم یک ۱٦ آذر بود، با خشونت بیشتر، تلفات بیشتر و ایجاد خشم بیشتر. جنبش اعتراضی انتخابات تقلب آمیز ۱۳۸۸ هم یک جنبش اعتراضی دانشجویی و یک ۱٦ آذر دیگر بود که مردم هم به آن پیوستند، ولی با خشونتگری بیشتر و زندانی کردن بیشتر و کشتار بیشتر و وحشیانه تر. همه اینها برای چه؟ برای اینکه دولتی بیسواد و نادان و غارتگر را به زور به ملت تحمیل کنند و کشور را به ویرانی و نابودی و اختلافات داخلی و جنگ داخلی بکشانند. امروز ما شاهد قدرت واقعی جنبش دانشجویی هستیم. در همه شهرها و در همه دانشگاهها جوانان ایرانی می‌گویند که دیگر تحمل تبعیض، خشونت و غارتگری و بیسوادی و ناهوشمندی رژیم تحمیلی را ندارند.
حاکمیت تحمیلی بر ملت ایران هنوز یاد نگرفته که جایگاه اندیشه، نوآوری و پرورش سیاست ملی، و روش مدیریت بهینه کشور در دانشگاه است نه در مسجد و تکیه. هنوز نفهمیده که آموزش دانشجویان توسط استادان دانشمند و فرهیخته و متخصصان فن و حرفه است نه مداحان و روضه‌خوانان و پامنبری‌ها. این دانشجویان هستند که آینده کشور را رقم می‌زنند و هرگز نمی‌توان آنان را با گروه‌های سرکوب و تهدید و ضرب و جرح و زندان مرعوب کرد.
روند افزایش تصاعدی خشونت حکومتی علیه دانشجویان و دختران و زنان ما در طی چهار دهه گذشته، جامعه را آماده یک انفجار بزرگ مردمی کرده است. جامعه دانشجویی را دیگر نمی‌توان با وعده و سیاست صبر و انتظار فریب داد. حاکمیت باید تسلیم خواست دانشجویان و زنان میهن ما شود که دیگر ملت ایران شما بیگانگان به فرهنگ ایرانی را نتواند تحمل کرد.
باید از فرصت استفاده کرد و برای جبران خطاها و خیانت‌ها و جنایت‌های گذشته به صدای دانشجویان و آنچه آنان برای آینده خود و کشورشان می‌خواهند توجه کرد و ارزش قایل شد. اگر مدیریت بسیار ناکارآمد کشور نتواند خواسته‌های ملت را برآورده کند، که نتوانسته و نمی‌تواند، و اگر سنگ اندازی و خیانت پیشگی تندروان و جنایت پیشگی مهار نشود، جامعه دانشجویی با استقبال از خطر، آخرین و تصمیم گیرنده‌ترین ۱٦ آذر را بزودی خواهد آفرید.
کورش زعیم،
سخنگوی شورای ششم جبهه ملی ایران
تهران – ۱٦ آذر 1401خ، 7 دسامبر 2022م
