خبرگزاری اسوشیدپرس از اردوگاه شیدایی در افغانستان خبر میدهد که پدر و مادران برای تهیه نان و آب برای خانواده خود بعضی از فرزندان خود را میفروشند (۱). دراین اردوگاه که در غرب افغانستان واقع است مسکن مردم آواره شده در نتیجه خشکسالی ، جنگ داخلی ،فساد ، و بدبختی های ناشی از ان است. خبرنگار زنی را در تصویر نشان داده است که در حال مبارزه برای نجات دختر خود از فروش است. شوهر عزیز گل ، کودک ۱۰ ساله خود را بدون اینکه به همسرش بگوید به ازدواج فروخت تا بتواند از مهریه دریافتی خرج خانواده شامل پنج فرزند دیگر را تأمین نموده و برای آنها غذا تهیه کند. شوهر عزیزگل به او میگوید یا باید دختر ۱۰ ساله را به شوهر بدهند و یا همه از گرسنگی خواهند مرد. شوهر به زنش میگوید، باید يکي را قربانی کنند تا بقيه را از مرگ نجات دهند. آیا مردم بیچاره افغانستان را در این مخمسه قرار دادن تنها جنایت برعلیه مردم افغانستان است یا جنایت علیه بشریت؟
بسیاری از مردم بی پناه افغانستان مجبورند چنین تصمیم های دردناکی بگیرند تا زنده بمانند. چه کسی، سازمانی، یا کشوری مردم افغانستان را به چنین گرداب فقر و نابودی انداخته است؟ میتوان تحلیل کرد که طالبان باعث بیشتر این بدبختی های افغانستان است. اما کشور آمریکا همراه با دیگر کشورهای دمکراتیک جهان پس از حمله تروریستی به برجهای تجارتی نیویورک کشور افغانستان را اشغال کرد و حکومت طالبان را منقرض نمود بامید برقراری حکومتی سکولار و احتمالاً دمکراتیک پروسه های لازم را به اجرا گذاردند. یکی از بارزترین اقدامات آمریکا پس از اشغال افغانستان آموزش و تمرین های میدانی ارتش افغانستان بود تا پس از خروج ائتلاف از افغانستان بتوانند جلوی برگشت طالبان را بگیرند. باعث تأسف است که هیچیک از اقدامات آمریکا در افغانستان چه برای برقراری حکومت سکولار و دمکرات و آموزش و آماده کردن ارتش تحقق نیافت.
اشغال افغانستان پس از حمله القاعده به برجهای دوقلوی نیویورک در ۱۱ سپتامر ۲۰۰۱، آمریکا کشور ایران، افغانستان، و عراق را بعنوان کشور های محور شرارت اعلام کرد، و به افغانستان در سال ۲۰۰۲ میلادی حمله نظامی کرد. حکومت اسلامی طالبان را سرنگون کرد و برای برقراری حکومتی سکولار و دمکراتیک در افغانستان بیست سال در آن کشور باقی ماند. سرانجام ائتلاف آمریکا با عجله ای باورنکردنی و سرسام آور در آگوست ۲۰۲۰ میلادی از افغانستان با بی ابرویی خارج شد. سئوال اینجا است که چرا آمریکا اینقدر پیرامون سیاست خارجی خود بدون تفکر و برنامه ریزی منطقی عمل میکند؟ تاریخ چندین دهه گذشته نشان میدهد هرگاه بهر دلیلی آمریکا چه از نظر سیاسی و چه از نظر نظامی با کشوری و بویژه کشورهای خاورمیانه ارتباط داشته، پس از مدتی بدون برنامه ریزیی عقلائی و بدون به نتیجه رساندن مأموریت خود، کشور را به حال خود رها کرده است؟ این مقوله اکنون مورد بحث این مقاله نیست، و در جایی دیگر و تحلیگران سیاسی و نظامی در این رابطه بسیار نگارش کرده اند.
پس از ۲۰ سال پیکار نظامی برعلیه طالبان، نظامیان آمریکا و آئتلاف بدون رسیدن به هدف اصلی که پایان دادن به طالبانیسم در افغانستان بود، منطقه را ترک کردند، اما با چه قیمتی؟ از هنگامی که دولت ترامپ با طالبان طی مذاکرات چندین ساله در قطر به توافق رسید، مشخص بود که چه سرنوشتی در انتظار مردم افغانستان خواهد بود. آمریکا و طالبان با پیش نویس قراردادی که بیشتر شباهت به مصوبه ای یکطرفه به نفع طالبان بود به توافق رسیدند، متعاقب این توافق نامه، طالبان حملات خود را به بسیاری از استانهای افغانستان تشدید کرد. در این توافقنامه طالبان پذیرفت که پس از خروج نظامیان آمریکا با دولت افغانستان در اداره کشور مشارکت داشته باشد، ولی فرماندهان طالبان با هدف تمامیت خواهی اسلامی هرگز این توافق نامه را جدی نگرفته و به ان پایبند نگشتند.
توافقنامه پروسه خروج نظامیان آمریکا ۱۱ سپتامبر ۲۰۲۱، سالگرد حمله به برجهای نیویورک، تعیین کرده بود. آما آقای بایدن علارغم هشدارهای بسیاری از تحلیگران و نظامیان آمریکا در خروج از افغانستان عجله بخرج داد. این درحالی بود که برابر با گزارش های منتشره، هنگام خروح ۲۱۴۴ نظامی و ۳۸۴۶ غیر نظامی مقاطعه کار مریکایی در افغانستان کشته شده بودند . در این کارزار بیش از ۶۶۰۰۰ نفر از نیروهای نظامی افغانستان جان خود را از دست دادند. تلفات دیگر نظامیان ائتلاف هم ۱۱۴۴ نفر گزارش شده. بطور کلی تعداد کشته شدگان غیرنظامی در افغانستان تا آگوست ۲۰۲۱ به بیش از ۴۷۲۴۵ رسیده بود. طالبان هم تلفات بسیاری داشته، و برابر با گزارشات طالبان بیش از ۵۱۱۹۱ کشته داده است. ۴۴۴ نفر هم در راستای انجام وظایف و خدمات انسان دوستانه همراه با ۷۲ ژورنالیست نیز جان باخته اند. افزون براین تلفات جانی هزینه این پیکار بدون نتیجه، بیش از ۲ تریلیون دلار بوده است.
علارغم این هزینه انسانی و مالی سرسام آور، آمریکا بدون برنامه منظم مردم افغانستان را به حال خود رها کرد و از افغانستان خارج شد. حکومت طالبانی که آمریکا با آنهمه هزینه از کشور افغانستان رانده بود را خود با توافقنامه قطر به آفغانستان بازگرداند. آیا میتوان تنها به این اکتفا کرد که دولت آمریکا اشتباه کرده است و یا اینکه با برنامه ای از قبل تعیین شده پس از ۲۰ سال هنوز از مردم فقیر افغانستان برای برجهای دوقلوی نیویورک انتقام میگیرد؟ اگر چنین است، مردم عادی افغانستان که اکنون برای امرار معاش فرزندان خود را میفروشند چه گناهی مرتکب شده اند؟ سران حکومت طالبان بودند که به اوسامه بن لادن اجازه دادند از خاک افغانستان عملیات تروریستی خود را هدایت نماید. این همان طالبانی است که آمریکا پس از ۲۰ سال دوباره با توافقی بر حاکمیت افغانستان گمارده است!. برابر با اطلاعات واصله القاعده نیز به افغانستان برگشته است. دو روز گذشته در خبرگزاری اسوشیدپرس آمده بود که عمال القاعده درمرزهای جنوب شرق ایران، سیستان و بلوچستان به مرزبانان ایران حمله کرده و لااقل سه مرزبان در این حملات کشته شدند۰
سئوال این است که این همه تلفات جانی و مالی برای چه بوده است که باز هم ادامه دارد؟ آیا هنگام آن نرسیده که مردم خاورمیانه دیگر به امید آمریکا و شرکا ننشینند و متحد شده و علارغم تلفات جانی که ممکن است از طریق حاکمان جناتیکارشان ببینند، برای همیشه دست حاکمان جنایتکار، آمریکا و دیگر کشورهای همپیمانش را از سر خود و خانواده خود کوتاه کنند؟ تا کی ملت های خاورمیانه باید شاهد این همه بدبختی و بیچارگی باشند؟
ناخدا محمد فارسی
۲ ژانویه ۲۰۲۲
https://apnews.com/article/afghanistan-business-marriage-taliban-07933f71b06e4dfa5484e76a74292967 (۱)
